Menilás þjóð um morguns tíð
mætir Herrauðs seggjum
þar má líta sterklegt stríð
stefnt af hvorum tveggjum

Menilás þjóð um morguns tíð
mætir Herrauðs seggjum
þar má líta sterklegt stríð
stefnt af hvorum tveggjum

Merkin blika en mækir söng
móðir garpar hníga
fenris sótti að fleina þröng
flykktist örn til víga.

Merkin blika en mækir söng
móðir garpar hníga
fenris sótti að fleina þröng
huginn

Úlfurinn þaut en undin saug
ylgjar kjafturinn ljóti
strengja hagl um hjörtun flaug
hlíf var slitin á spjóti.

Hermenn geysa geira regn
grímnis jarðir stökkva
einn veg segir að þræll sem þegn
þeim varð undan hrökkva.

Hermenn geysa geira regn
gríma þiljar hrukku
var þar
þann veg stukku.

Felld var Herrauðs fylking öll
framan að dýru merki
Menilás æsti málma göll
og meiddi fróða serki.

Menelás branda göll
og klýfur fróða serki
Felld var Herrauðs fylking öll
framan að dýru merki

Fetla rann hinn fráni vargur
fyrðar spektar grundir
Tartara herinn týndi margur
tali um þessar stundir.

Herrauð á við hildar sálm
harla nóg að starfa
með brandi sneið hann brynju og hjálm
og bitran ullar karfa.

átti í
harla nóg að starfa
klauf
og bitran ullar karfa.

Herneski frá ég hildi að
Helga hins prúða bæri
norðmenn allir námu það
að nokkur þvílík væri.

Herklæðin
Helga hins prúða bæri
aldrei
betri

Sá er einn maður í Menilás þjóð
Marbrín rekkar kalla
þessi lét fyrir gildings glóð
garpa ótal falla.

var ferð
má hann víst
sá garpur með sverð
garpa ótal falla.

Fasta hleypur hann fylking á
fleygir ófnis stíga
garpa lét hann þrenna þrjá
þegar að velli hníga.

Fasta hleypur hann fylking á
og fæðir ^⚬⚬⚬⚬ tiggja
þessa lætur níu þá
á liggja

Háleyskir frá ég hlýrar tveir
honum í móti ríða
Sigurður hét og Sörli þeir
seggir lengi stríða.

Háleyskir frá ég hlýrar tveir
honum í móti ríða
Sigurður hét og Sörli þeir
seggir lengi stríða.

Marbrín hjó svo mest var undur
má það herinn líta
búkinn klauf hann Sigurðar sundur
söðul og hestinn hvíta.

sem er
mega engir
búkinn klauf hann Sigurðar sundur
söðul og hestinn hvíta.

Hlýri hans vill halda frá
laufa hvössu fjúki
skjótlega fékk hann skeinu þá
skildi höfuð frá búki.

létta
laufa hvössu fjúki
skjöldungsson
hann

Marbrín kallar mikilli raust
við skulum Herrauð stríða
gjöri ég þitt sundra sinnu naust
ef seggurinn þorir bíða.

af
við skulum Herrauð stríða

seggur

Herrauð svarar í samri stund
segg nam móti venda
þú hælist ei fyrr um hjörva fund
en höfum barist til enda.

Herrauð svarar í samri stund
svo gjörir á
hælst fyrri
við

Þegar í fyrstu Herrauð hjó
hrottinn gjörði að bíta
brynju og skjöld sem brygði í sjó
brúna sveipinn hvíta

hið fyrsta hann
sverðið
hjálm snjó
og

Höfuðið sneið af hesti í braut
hann með benja röðli
Marbrín þeygi hreysti þraut
þegninn stökk úr söðli.

Höfuðið sneið af hesti í braut
yggjar öðli
fríður frægðar naut
fljótlega

Kappinn sinn hinn bjarta brand
báðum reiðir höndum
hann höggur mitt í hrumnis land
hátt stökk eldur úr röndum.

Marbrín þann bitra
þrífur hann
ofan hjassa
svo eldur

Ekki skipti eggin mjó
Óðins hallar blóma
blakkinn sundur í bógum hjó
brjótur unnar ljóma.

spillti þó egg var sljó
ægis

unda

Herrauð stökk á græna grund
og gjörir sinn brand að reiða
aldrei hann laufa hugði lund
lækning skyldi beiða.

Herrauð stökk á græna grund
og gjörir sinn brand að reiða
hyggur hann
læknis

Dapran þykist sinn dauðann sjá
drengur er höggið kenndi
hann hleypur undir Herrauð þá
hart með afli spennti.

þiggja sá
darra brjótur

og að honum vendi

Marbríns var svo magnið strítt
má það undur kalla
Herrauð hrekst um völlinn vítt
og var þá búinn að falla.

Marbrín bar megnið
má það undur kalla
barst
búið

Herrauð studdi hin göfga gift
gekk það eftir vonum
Marbrín fann að fast var kipt
fótum undan honum.

göfuga
gafst
Marbrín fann að fast var kipt
fótunum

Marbrín frá ég að mælti hátt
mínu treysti ég afli
garpurinn má þér granda fátt
gerast nú brögð í tafli.

kallar af magni
mér er nú farinn
garpurinn má þér granda fátt
gerast nú brögð í tafli.

Lífið jungt ef lofar þú mér
listar maðurinn fríði
alla stund skal ég þjóna þér
þá með list og prýði.

Ef vildir léna
listar maðurinn fríði
vildi
heiðri

Herrauð segir að seggurinn skal
sínu lífi halda
upp lét standa en sterka hal
steypir grænna skjalda.

Herrauð segir að seggurinn skal
sínu lífi halda
upp lét standa en sterka hal
steypir grænna skjalda.

Gullu horn en gerdar skar
gýtings eggin mjóva
valur lá þykkt um völlu þar
virðar dauðann prófa.

Flest öll flýði fyrða kind
þegar að Marbrín kenndi
fóru bæði á vog og vind
varð þeim nauð fyrir hendi.

Þegar að hverskyns þegna
fallið Marbríns
flúði voða
og var svo

Menilás vill og mengið knátt
minnst í flótta kennast
höfðingjarnir hittast brátt
og hart í móti rennast

fæst
á brenna
næst
mót öðrum renna

Hvorgi sparði af hreysti drengur
harðar randir spenna
báðar þeirra sterku stengur
stukku í hlutana tvenna

orku
^⚬⚬⚬⚬ tíðast
báðar þeirra sterku stengur
stukku í hlutana tvenna

Seggir hjuggust sverðum fast
sóttust hart og lengi
sköfnungs egg í skildi brast
skákar með þeim engi.

Höldar á þannveg sóttu hart
bæði snarpt
skarst
skákar með þeim engi.

Hlífar þær sem kóngsins kundur
klénar segir að bæri
Herrauðs sneið þær sverð í sundur
sem þær rotnar væri.

Hlífar þær sem kóngsins kundur
klénar segir að bæri
Herrauðs sneið þær sverð í sundur
sem þær rotnar væri.

Svo kom loks við sverða fár
sæmdar garpur nam falla
mildingsson son við mæði og sár
má hann þó frægan kalla.

Þó í fleina
hirðin sá þar
með
má hann þó frægan kalla.

Seggurinn lætur siklings nið
sáran bera til skeiða
flóttann reka og gefa þó grið
görpum þeim er beiða.

þá
sáran bera til skeiða
rekur en gefur þeim
þess

Gjörvöll skipin og gumna hald
gull og dýrleg klæði
seggurinn leggur sér í vald
og siglir burt á græði.

grímnis fald
silfur
lagði
sigldi djúpan

Engi kunni annað slíkt
ýta herfang skýra
hóf þann næsta heiðurinn ríkt
er hafði slíku að stýra.

Lýðir bjóða landið frítt
lofðungs syninum dýra
jafnan
sem

Herrauð segir að hölda þrjá
hann hafi í sínu valdi
frægri enga finna má
fyrr undir skógar tjaldi.

hafði þá
horska
frægri enga finna má
sólar

Renndi skeiður á Ránar völl
rauk um stafninn búna
báru löður af brimla höll
björt skinu segl við húna.

Renndu skeiðir um
ráku
lögur
björt skinu segl við húna.

Smækkast unnur en lægði lá
lægis hestar renna
norðmenn máttu Þrúðheim þá
þar fyrir stafni kenna.

Kyrrist láð
lægis hestar renna
kenna
snemma

Drengir steyptu flein í flóð
fleyin að höfnum venda
Álfurinn hinn ríki á ströndu stóð
er strengja birnir lenda.

Drengir steyptu flein í flóð
ventu

lentu

Herrauðs mengi fagnar fljótt
fleygir gullsins brennda
biður þá halurinn horska drótt
heim í kastalann venda.

Herrauðs mengi fagnar fljótt
fleygir gullsins brennda
herrann
heim í kastalann venda.

Hraðlega þiggur hirðin öll
hertogans boð með sóma
ekki skorti í jarlsins höll
alls skyns mekt og blóma.

Herrauður boð
og hirðin hans öll
álfsins
allskyns dýran

Hernit sá þá hirðin rík
hölda gleður með prýði
undrin þótti engin slík
orðin fræknum lýði.

leit
heima fyrr
undrin þótti engin slík
orðin fræknum lýði.

Undrast þjóð að brögnum bar
báru ljómann rauðan
hinn sem orpinn öndu var
og allir hugðu dauðan.

Höldar litu Hernit þar
býta blóma

og allir hugðu dauðan.